(On)volledig archief

We moeten het sowieso veel minder over Heidegger hebben met z’n allen. 

Het korstje krijgt door de gloeiendhete lava geen tijd om af te koelen, en smelt even later weer om deel te worden van de massa. In een momentopname lijkt het korstje – de identiteit – misschien stevig en solide, maar even later wordt ze weer bedolven door de voortbewegende massa, geabsorbeerd door de vloeibare tijd.

We move through lines, stanzas and verses and dwell into something linguistically ‘wrong’ and initially ungraspable, but motivated by the slight chance of finding something previously unseen or unexpectedly beautiful.

Het leven ligt voor het oprapen als uitgespuugde kauwgom op de stoep. 

Met meegebrachte vuilniszakken werd het standbeeld van onze voormalige stadgenoot René Descartes afgedekt, om hem de aanblik van het teloorgaan van zijn vakgebied te besparen.

Niets zo bedreigend voor een totalitair systeem als de bandeloze lach.

Is Plato’s ideale verhaal een trots rondstappende leeuw
met kop, midden en staart, dan is dat van Clay een brei
sputterende organen – huid binnenstebuiten gekeerd, kop en
staart niet inbegrepen.

Tot voor kort was het alleen de in scheiding liggende overbuurman, die vanaf zijn balkon, vanonder zijn hoodie, ongemakkelijk oogcontact met ons maakte.

'Het is zo... blasé. Maar ook weer helemaal niet. En dat maakt het leuk. En daar moet ik dan om lachen. En dat vind ik fijn.'

Als iets rouw kenmerkt, dan is het gelijktijdigheid

Het acteerwerk was goed, fysiek met veel beweging, de muziek van Strauss en Schönberg indrukwekkend uitgevoerd en de enscenerering van Venetië betoverend effectief: daar ik de zaal verliet met de overtuiging dat ik van een balletuitvoering van dit stuk echt zou hebben genoten, was de enige mogelijke conclusie dat er ergens iets vreselijk mis was gegaan.

We begrijpen niet volledig wat we zien.

‘Hij verwarde me voor mijn moeder. Ik wees hem op het verschil’

Doet dit ertoe?

In dit proces komen oude gedaantes op bezoek en worden nieuwe mogelijkheden geput uit eerdere gedachten, of juist nieuwe vragen ontdekt door onze omgeving. In de pleinfilosofie is deze verwondering afwezig. Hij wil een schijnwaarheid, zijn waarheid.

Met zijn 600 à 800 woorden is de column de ideale plaats om een ongefundeerde mening te ventileren, hetgeen bijdraagt aan de aantrekkingskracht van het blad en de rest ervan doet voorkomen als meer doordacht en zorgvuldig.

Ons denken is door en door lichamelijk.

Het digitale wezen is tegelijk met zijn context gegeven.

Wat Plessner namelijk niet voorzag is het moderne antwoord op het risico om zich belachelijk te maken: de schaamteloosheid. Bij deze nihilistische non-rol is de achterliggende intentie verdwenen en daarmee de zorg om de eigen waardigheid.

Mo-cap behelst eerder een extreme reductie van de lichamelijke ruimtelijkheid van de acteurs tot onbestemde bewegingen in een holle ruimte.

Ofwel: hij verschuilt zich niet achter de dood of het verdriet, hij verwacht geen condoleances, geen clementie; hij is op zichzelf aangewezen.

Zo komt hij die zoekt naar schoonheid terecht bij het absolute schone: dat waaraan alle schone dingen deelhebben zonder dat het zelf bestaat – de Platoonse Idee van het Schone of Goede.

Met het verstrijken van de jaren kom ik steeds dichter bij de realisatie, dat 99,99% van wat ik denk en zeg volstrekt arbitrair is. Alles is al een keer gezegd of gedacht. En ik niet alleen; bijna iedereen is of wordt een vergeten denker. Om zo veel waarde te hechten aan mijn onbenulligheid, zou dan ook gewoon lullig zijn voor de rest.

Even later leg ik het voorbeeld voor aan Paraggi, die Instagram in zijn boek aanhaalt als het panopticon van de toekomstige herinnering. Hij doet een voorspelling: ‘wanneer die jongen over twintig jaar aan deze periode terugdenkt, zullen zijn herinneringen net zo vierkant zijn als de foto’s die hij ervaringen noemt.’

Laten wij ons dus niet meeslepen in alle heisa. Mitchell Dean beweert dat Foucault stiekem neoliberale sigaretjes heeft gerookt, maar ik heb hier betoogd dat, in ieder geval op een punt, dit onterecht is.

Omringd door lege flessen rode wijn analyseerden wij de teksten van Eefje de Visser. We repeteerden tot middernacht. Drugs misschien. Niets is minder waar, want mijn eigen ongeduld is mijn eerste tegenvaller: wanneer komt het nou?

Voor wie wil weten hoe niet te leven, leent het domein van de literatuur zich beter dan de filosofie.

De kerkhoven waren vol en dat was waarom men de doden had begraven in dat mooie park — daar, ingeklemd tussen de keurige rijtjeshuizen in die oase onder de grijze hemel, omringd door meanderende wandelpaden, fleurige bloemperken en het gietijzeren hek met daarop de naam van het geheel: St Andrew’s Garden.

Het probleem van het moderne materialisme is dus niet dat ze niet dualistisch is, maar dat het de structuur van dit dualisme heeft laten bestaan en er slechts één poot (de ziel) van heeft afgezaagd.

Chimpanzees live in groups, form alliances, and they use simple tools such as sticks to fish for termites and stones to break open nuts. They have the rudiments of a social and political life. However a gulf seems to separate their social life from ours: humans created political and economic institutions.

Je statige pruik en parmantige strikje liggen misschien nog binnen mijn capaciteit, maar je peinzende haviksogen verraden zo’n subliem intellect dat de moed me al snel in de schoenen zakt. In de schaduw van jouw wijsgerige panorama zullen mijn gedachten nooit meer dan een futiele kanttekening zijn.

Ik houd nog steeds van jou, maar mij intellectueel binden aan maar één man, vind ik te totalitair.

Just like my jacket, just like these glasses, sometimes consciously, sometimes accidentally, memory becomes different rhythms for others. Memory articulates different folds, all just as real, all just as manifest. Reconfiguring history, matter wanders through memory-ages of the world or how we live amongst others.

Dergelijke beelden of simulacra zijn geen afbeeldingen, maar impliciete programma’s, imperatieven of orakels, waarbij waarheidsgetrouwheid geen rol speelt – zij definiëren immers een nieuwe waarheid.

Hoewel dit soort populistische muziekteksten in tergende top 40-lijstjes verschijnen die niet op uw smaak van Melville, Kafka en Beckett aansluit, laat ‘XO’ wel degelijk een vorm van deleuziaans stotteren zien.

Wat zou je over je eigen toekomstige gedrag immers willen voorspellen? En wat zou het helpen om te weten wat het door jouw voorspelde gedrag is? Geeft dat je een reden om je nu ook zo te gedragen? Als je daarop ja antwoord, dan lijkt dat alleen maar een eigenaardige manier om te zeggen dat je net besloten hebt om het een te doen in plaats van het ander.

Gelatenheid is een pleidooi voor het na-denken tegenover het rekenend denken.

Ontsnap een dagje aan je Amour Propre en stop alle noties van schaamte even weg. Ontvlucht tijdelijk je geïnternaliseerde waarden en waan je in de wonderlijke wereld van Amour de Soi.

De nagloeiende restjes alcohol in je bloed breken je filters af, ieder sprankje kunst kan je licht-ontvlambare binnenste direct in lichterlaaie zetten.

Er komt een moment dat je voor je kledingkast staat en de ouderwetse tuinbroek en nieuwerwetse boyfriendbroek verleden tijd zijn.

Een ongestructureerde, overweldigende uitgebreidheid waarop mijn indelingsdrang geen vat heeft. Want als alles steeds oneindig anders is, biedt de botte maar rustgevende bijl van talige abstractie ook geen soelaas.

Maar politieke agenda of niet, van een onschuldige 'blauwe hap' bij de Koninklijke Marine op woensdagmiddag is geen sprake.

Als de mandarijn A is, is de sinaasappel natuurlijk niet niet-A. Niet-A is niet-mandarijn. Het niet bestaan van de mandarijn. En toch blijven de mandarijn en sinaasappel voor mij op tafel ruzie met elkaar maken. Wat willen ze met die ruzie bereiken als het ene argument het argument van de ander niet uitsluit?

En de democratie dan?

Against the background of a long European tradition, […], emotions, passions, and sentiments are not appreciated within the discourse of that democracy.

Only quote or refer to Anglo-Saxons, perhaps with a few notable Austrian exceptions. Make sure to dismiss any notions or examples of academic thinking that may be found beyond these ethnic confines as “romantic” and “unscientific”, in a word as: “Continental”.

Include the idea of possible worlds (better safe than sorry!)

Mijn vijfenveertigste levensjaar nadert/geen kinderen die mij, noch mijn aura komen afstoffen/als ik met een rode sportauto door de binnenstad zou gaan, dan zouden de vrouwen expres niet kijken… Meer doemgedachten bekruipen me.

We zijn misschien minder ver verwijderd van de door Benjamin voorziene maatschappelijke devolutie dan we denken.

Het schutblad biedt nog een zwakke poging tot verzet maar geeft feitelijk meer weg dan het verhult.