Jasje

Cimedart heeft een nieuw jasje. Een beetje een sleetse metafoor
misschien — zoals jasjes dat kunnen worden — maar eentje
die ik mij permitteer omdat er niet veel over filosofie en mode
wordt geschreven (weet ik uit zeer persoonlijke ervaring. Mijn
scriptiedeadline is bij deze half november).

Thoreau waarschuwt in Walden : ‘beware of all enterprises that
require new clothes, and not rather a new wearer of clothes. If
there is not a new man, how can the new clothes be made to
fit?’ Een goede vraag natuurlijk, maar eentje die in het geval van
een redactie gelukkig met minder interne crises gepaard placht
te gaan. Het verloop van een studentenredactie is natuurlijk,
ook al heeft het afgelopen jaar op onnatuurlijke wijze stil
gestaan. En dus mogen we veel nieuwe gezichten verwelkomen
in dit nummer en in de redactie, en nemen we afscheid van
heel wat anderen.

Zoals hakken je zelfvertrouwen kunnen geven, en lippenstift
moed, zoals een zwierig rokje om je benen je doet inzien dat
het leven lang zo slecht nog niet is, zo doet het goed je eigen
woorden gedrukt te zien in Cimedart. Het plukken voor de
spiegel — zit dit goed, staat dit leuk, ben ik leuk? — maakt plaats
voor het felle zonlicht van een publicatie. De lockdown heeft me
voorgoed genezen van de illusie me vooral voor mezelf op te
tutten. Cimedart heeft mij drie jaar geleden uit mijn solipsistische
mijmeringen bevrijd; ik ben daar zeer erkentelijk voor. Tijd
voor een nieuw seizoen.