Een teken van leven
Djuna Spreksel
de kolen smeulden nog na
toen de biecht begon
en de herten zich aan onze randen
verzamelden
het ritselde en ons gewicht nam toe:
een kilo of vijf
aan wetendheid
jasjes van gepelde uien
verpulverden in de wind rondborstigheid was niets
om je voor te schamen
maar een omvang om trots te dragen
zwaar door de feiten klappen we
en leggen
de wereld stil
om ons het grootste geheim te vertellen:
dat het lichaam zichzelf pas als zodanig
herkent
als we op de boomgrens staan
en ons silhouet daar zichtbaar blijft, zelfs
als we de nacht
in haar dikke kleuren aankijken
(maar let wel: de nacht dicteert)
ballonnen-ikken willen stijgen
zonder gebalde vuisten
dus laat ze gaan
